To Σέρβου είναι γραφικό ορεινό χωριό της Ηραίας που βρίσκεται στο κέντρο περίπου της Πελοποννήσου, κοντά στη Δημητσάνα και στα Λαγκάδια. Έχει εξαιρετική θέα στη γύρω περιοχή με εκτεταμένο ορίζοντα. Διακρίνονται τα χωριά Λικούρεση και Ψάρι όπως επίσης και η Ανδρίτσαινα στα νότια, ενώ στο βάθος, προς την Ηλεία, φαίνεται η θάλασσα. Η ονομασία το χωριού οφείλεται στην πρώτη εποίκηση στην περιοχή ενός Σέρβου τσοπάνου. Κατοικείται από 108 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011.
Στα όρια του χωριού έχουν βρεθεί κεραμικά και αρχαία νομίσματα που αποδεικνύουν ότι το χωριό καταλάμβανε σημαντική έκταση και κατοικήθηκε κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Περιφερειακά στα όρια του, σε απρόσιτες και απόκρημνες περιοχές, υπάρχουν διάφορες οχυρωμένες σπηλιές στις οποίες κατάφευγαν οι Σερβαίοι κατά τον καιρό της Τουρκοκρατίας. Σε απόσταση τριών χιλιομέτρων από τον οικισμό βρίσκεται το ύψωμα Παλαιόκαστρο, ένας μεσαιωνικός οικισμός με αρχαία οχύρωση. Είναι ένας σχετικά εκτεταμένος οικισμός με περίβολο, ο οποίος διασώζεται σε χαμηλό ύψος και σε λιθοσωρούς. Η πιο παλιά ιστορική αναφορά για το κάστρο υπάρχει από την περίοδο της φραγκοκρατίας, στο Χρονικό του Μορέως. Την εποχή αυτή, κατά τα έτη 1263-1264, στην ευρύτερη περιοχή του Αλφειού σημειώθηκαν συγκρούσεις μεταξύ Φράγκων και Βυζαντινών του Δεσποτάτου του Μυστρά, με πιο σημαντική τη μάχη της Πρινίτσας. Λίγο πριν αυτήν τη μάχη, όπως μας πληροφορεί το Χρονικό του Μορέως, οι Φράγκοι στάθμευσαν στα Σέρβια. Τα Σέρβια του Χρονικού δεν επανεμφανίζονται σε άλλο κείμενο και ταυτίζονται με τον Σέρβο, αν και αυτό δεν είναι απολύτως σίγουρο. Η ονομασία Σέρβου (Servù) υπάρχει και στον κατάλογο της ενετικής απογραφής του Grimani του 1700. Κατά την Τουρκοκρατία ο οικισμός ανήκε στο βιλαέτι της Καρύταινας. Ωστόσο, το ίδιο το κάστρο φαίνεται πως είχε εγκαταλειφθεί από την αρχή αυτής της περιόδου και σταδιακά το υλικό του χρησιμοποιήθηκε από τους ντόπιους για να κτίσουν τα σπίτια τους στο σημερινό χωριό.
Τα παλιότερα χρόνια, οι κάτοικοι του χωριού ασχολούνταν κατ’ εξοχή με την κτηνοτροφία και λιγότερο με τη γεωργία. Αργότερα πολλοί κάτοικοι ασχολήθηκαν με τις κατασκευές σαν κτίστες, όπου και διέπρεψαν δημιουργώντας μεγάλη παράδοση, καθώς και με το εμπόριο.
Το Σέρβου έχει παλιά παραδοσιακά πετρόκτιστα σπίτια, χτισμένα αμφιθεατρικά στην πλαγιά του βουνού. Ξεχωριστή είναι η πετρόκτιστη εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής (1872) στο πάνω χωριό με χαρακτηριστικό οκταγωνικό τρούλο, όμορφο τέμπλο και περίτεχνο πέτρινο μωσαϊκό. Όμορφη είναι επίσης η αρκετά νεώτερη εκκλησία της Παναγίας, στην πλατεία του χωριού, με το επιβλητικό πέτρινο καμπαναριό. Στην είσοδο του χωριού είναι η βρύση «Σουλινάρι» και η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής που χτίστηκε το 1877. Δίπλα της βρίκσεται «του παπά το λιθάρι», όπου, σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο τοπικός Τούρκος αγάς επιχείρησε να εισβάλει με το άλογό του μέσα στην εκκλησία, ο παπάς προσευχήθηκε πάνω από την πέτρα και το άλογο αφήνιασε και έριξε τον αγά κάτω.
Στο δρόμο για την Τρίπολη συναντάμε το «Σωρό της Γριάς» με τον αρχαίο Τύμβο. Στο σημείο αυτό τον Μάιο του 1826 οι Έλληνες με αρχηγούς τους Δημητράκη Πλαπούτα και Φώτη Δάρα νίκησαν τις ορδές του Ιμπραήμ. Σε κοντινή θέση και σύμφωνα με τοπικό θρύλο, απολιθώθηκε μια γριά με τα πρόβατά της και τον λεβέντη της, από όπου πήρε και το όνομα η τοποθεσία. Ενδιαφέρον παρουσιάζει τέλος και το σπίτι του οπλαρχηγού Φ. Δάρα με τα ανάγλυφα στα αγκωνάρια και το οικόσημο στο υπέρθυρο. Στο χωριό και στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν αρκετές παραδοσιακές πετρόχτιστες βρύσες.
Φωτό: https://www.servou.gr/