Οι Μπενίτσες είναι ένα γραφικό ψαροχώρι της Κέρκυρας που βρίσκεται ανάμεσα σε καταπράσινους λόφους και την καταγάλανη θάλασσα. Είναι ένα από τα πιο δημοφιλή θέρετρα του νησιού και διαθέτει άρτια τουριστική υποδομή. Βρίσκονται στην ανατολική ακτή σε απόσταση 12 χιλιομέτρων από την πόλη της Κέρκυρας.
Το χωριό αναπτύσσεται κατά μήκος του δρόμου και παρά την τουριστική του ανάπτυξη διατηρεί τον παραδοσιακό του χαρακτήρα. Υπάρχουν ακόμη μερικά παλιά σπίτια και ψαράδες στο μικρό λιμάνι. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τον τουρισμό, ενώ παλιότερα οι κύριες ασχολίες τους ήταν η αλιεία, η καλλιέργεια εσπεριδοειδών και η παραγωγή ελαιολάδου.
Πέρα από τις υπέροχες παραλίες, οι Μπενίτσες έχουν να επιδείξουν πολλά αξιοθέατα, παλιά μεγαλόπρεπα κτίρια και όμορφα μονοπάτια στις πλαγιές του βουνού που οδηγούν στις πηγές, σε όμορφα εκκλησάκια και σε κοντινά χωριουδάκια. Αξιόλογο είναι το Μουσείο της Θάλασσας που διαθέτει μια τεράστια συλλογή κοχυλιών, απολιθωμάτων και σφουγγαριών. Κοντά στον κεντρικό δρόμο βρίσκονται τα ερείπια της ρωμαϊκής βίλας και τα ιαματικά λουτρά της, ενώ πριν από την είσοδο στον οικισμό υπάρχει η περίφημη Γέφυρα του Κάιζερ, την οποία χρησιμοποιούσε για να κατεβαίνει από το παλάτι του το Αχίλλειο απευθείας στη θάλασσα. Ιδιαίτερο είναι το πετρόχτιστο υδραγωγείο, το σημαντικότερο έργο ύδρευσης της Κέρκυρας που κατασκευάστηκε στην περίοδο της βρετανικής διοίκησης του νησιού.
Σε απόσταση μόλις 3 χιλιομέτρων από τις Μπενίτσες βρίσκεται το ανάκτορο Αχίλλειον, ένα τριώροφο κτίριο που χτίστηκε το 1890 από την αυτοκράτειρα της Αυστροουγγαρίας Ελισάβετ, γνωστής ως Σίσσυ, και λειτουργεί ως μουσείο. Το κτίριο συνδυάζει τον δωρικό και ιωνικό ρυθμό και κοσμείται με πολλά αγάλματα αρχαίων θεών, φιλοσόφων και προσωπικοτήτων της κλασικής εποχής. Ανάμεσά τους δεσπόζει το άγαλμα του Αχιλλέα που έδωσε και το όνομά του στο κτίριο. Μετά τον θάνατο της Ελισάβετ το παλάτι αγοράστηκε από τον Κάιζερ Γουλιέλμο της Γερμανίας που το χρησιμοποίησε ως θερινή κατοικία.
Στις Μπενίτσες γίνονται πολλές εκδηλώσεις και ένα μεγάλο πανηγύρι στις 17 Ιουλίου, στη γιορτή της Αγίας Μαρίνας, προς τιμήν της πιο παλιάς εκκλησίας του χωριού. Η εκκλησία χτίστηκε στις όχθες του ποταμού από όπου οι βάρκες έφταναν μέχρι τους νερόμυλους που ήταν κοντά στο σημερινό υδραγωγείο για να μεταφέρουν σιτάρι. Σήμερα, το ποτάμι έχει εκτραπεί και η παλιά κοίτη έχει γίνει ο κεντρικός δρόμος του παλιού χωριού.