H Μακρινίτσα, με την ιδιαίτερη πηλιορείτικη αρχιτεκτονική της, χαρακτηρίζεται ως το «μπαλκόνι του Πηλίου» λόγω της εξαιρετικής της θέας προς τον Βόλο και τον Παγασητικό κόλπο. Είναι από τα ομορφότερα και τουριστικότερα χωριά του Πηλίου και γι’ αυτό και οι περισσότεροι κάτοικοί της (694 σύμφωνα με την απογραφή του 2011) ασχολούνται με τον τουρισμό.
Η ιστορία της Μακρινίτσας ξεκινά τον 13ο αιώνα και συγκεκριμένα μεταξύ των ετών 1204 και 1215 όταν ο πλούσιος γαιοκτήμονας Κωνσταντίνος Μαλιασηνός ίδρυσε στο Πήλιο τη μονή της Θεοτόκου Οξείας Επισκέψεως ή Μακρινιτίσσης και γύρω από αυτήν άρχισε να δημιουργείται το σημερινό χωριό.
Ο οικισμός αναπτύχθηκε τα επόμενα χρόνια και έφτασε στην ακμή του τον 18ο και 19ο αιώνα χάρη στο εμπόριο και τη βυρσοδεψία. Αποτελούσε την ισχυρότερη και πολυπληθέστερη κωμόπολη της περιοχής και έχαιρε ειδικών προνομίων από τους Οθωμανούς. Εκείνη την εποχή, κυρίως μεταξύ των ετών 1750 και 1830, χτίστηκαν τα υπέροχα αρχοντικά της που μαρτυρούν σήμερα την παλιά της αίγλη.
Η Μακρινίτσα συμμετείχε στην πολιορκία του Βελεστίνου και του Βόλου μετά την κήρυξη της επανάστασης στο Πήλιο από τον Άνθιμο Γαζή. Η πολιορκία απέτυχε και οι Οθωμανοί πολιόρκησαν τη Μακρινίτσα, η οποία έπεσε μετά από σθεναρή αντίσταση, οπότε η επανάσταση στην περιοχή του Πηλίου καταπνίγηκε.
Ιδιαίτερο ρόλο έπαιξε το χωριό και στην επανάσταση της Θεσσαλίας το 1878, καθώς η σημαντικότερη μάχη έγινε εκεί. Οι κάτοικοι της Μακρινίτσας μαζί με τα επαναστατικά σώματα αντιστάθηκαν αλλά αναγκάστηκαν να υποκύψουν όταν έφτασαν στην περιοχή τουρκικές ενισχύσεις. Η επανάσταση έληξε με παρέμβαση των Άγγλων και το 1881 η Μακρινίτσα ενσωματώθηκε μαζί με την υπόλοιπη Θεσσαλία στο ελληνικό κράτος.
Η Μακρινίτσα έχει διατηρήσει το παραδοσιακό της χρώμα με πολλά από τα παλιά αρχοντικά της να έχουν ανακαινιστεί. Το αρχοντικό Τόπαλη, κοντά στην κεντρική πλατεία του χωριού, οικοδομήθηκε το 1844 και αποτελεί τυπικό δείγμα Πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής. Έχει χαρακτηριστεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο και στεγάζει το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης και Ιστορίας Πηλίου. Τα παραδοσιακά σπίτια είναι συνήθως διώροφα ή τριώροφα με χοντρούς πέτρινους τοίχους, πολλά παράθυρα στον πάνω όροφο που συχνά προεξέχει σε σχέση με τον κάτω, διακοσμημένες οροφές και ξυλόγλυπτες πόρτες.
Στην κεντρική πλατεία βρίσκονται το Βυζαντινό Μουσείο Μακρινίτσας «Οξεία Επίσκεψις» που φιλοξενεί κειμήλια από τον 13ο αιώνα και το καφενείο Θεόφιλος με την υπέροχη τοιχογραφία του φημισμένου λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου Χατζημιχαήλ που απεικονίζει ένα γλέντι στο στρατόπεδο του Κατσαντώνη μέσα σε φυσικό περιβάλλον με ποταμάκι να ρέει στο κάτω μέρος. Στολίδι της πλατείας είναι η μαρμάρινη κρήνη με τις τέσσερις χάλκινες λεοντοκεφαλές.
Πολλές από τις εκκλησίες της Μακρινίτσας έχουν οικοδομηθεί τον 18ο αιώνα και διαθέτουν όμορφες αγιογραφίες και παλιά εκκλησιαστικά κειμήλια. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το ξωκλήσι του Άϊ Γιάννη που οικοδομήθηκε το 1806 και κοσμείται από αγιογραφίες του Θεόφιλου από το 1910.
Ξεχωριστή εκδήλωση στη Μακρινίτσα είναι οι «Μάηδες», μια χορευτική-θεατρική μίμηση που πηγάζει από τους Διονυσιακούς μύθους και αποτελεί έναν ύμνο στη φύση με τον εορτασμό της βλάστησης και της αναπαραγωγής.
Η μοναδική φύση της ευρύτερης περιοχής προσφέρεται για υπέροχες φυσιολατρικές δραστηριότητες και από τη Μακρινίτσα ξεκινούν όμορφα μονοπάτια που περνούν από δάση με πυκνή βλάστηση, γεφύρια και εκκλησάκια.