H Ρητίνη είναι αμφιθεατρικά χτισμένη σε υψόμετρο 500 μέτρων στους πρόποδες των Πιερίων Ορέων, χαρίζοντας υπέροχη θέα στον Θερμαϊκό κόλπο ως τη Χαλκιδική και το Αιγαίο, στην πεδιάδα της Κατερίνης και στις ψηλές κορυφές του Ολύμπου. Βρίσκεται 23 χιλιόμετρα μακριά από την Κατερίνη και αριθμεί, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, 1.138 κατοίκους.
Η ονομασία της, η οποία αρχικά ήταν Ρητίνια, προέρχεται από την ύπαρξη πολλών ρητινωδών πεύκων στην περιοχή τα παλιότερα χρόνια, πριν αυτά αντικατασταθούν με καρποφόρα δέντρα.
Το χωριό υπάρχει τουλάχιστον από το 1600, οπότε χτίστηκε η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου που βρισκόταν στη θέση της σημερινής ομώνυμης εκκλησίας. Πιθανολογείται ότι ο αρχικός οικισμός ήταν λίγο πιο πάνω από τη σημερινή θέση του, καθώς σε αυτό το σημείο που ονομάζεται «Παλιοχώρα» βρίσκεται ένας μικρός παραδοσιακός οικισμός που εγκαταλείφθηκε για κάποιο διάστημα και μετά ξαναχτίστηκε.
Η Ρητίνη, την περίοδο της Τουρκοκρατίας ήταν τσιφλίκι ενός Τούρκου μπέη που έμενε στη Βέροια. Κάποια στιγμή, οι κάτοικοι αγόρασαν το τσιφλίκι και το μετέτρεψαν σε κεφαλοχώρι. Η περιοχή αποτέλεσε καταφύγιο Ελλήνων κλεφτών και αρματολών και Ελλήνων ανταρτών στον Μακεδονικό Αγώνα εναντίον των Ρουμανοβουλγάρων. Σημαντικό ρόλο στη δράση των ενόπλων αυτών σωμάτων διετέλεσε το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του 15ου αιώνα, βοηθώντας και προσφέροντας φιλοξενία. Λέγεται ότι υπήρχε μία καταπακτή μυστική, η οποία ξεκινούσε από το ιερό του ναού και κατέληγε στο βόρειο μέρος του μέσα σε πυκνό δάσος.
Αξιοθέατα της Ρητίνης είναι το μετόχι του Προφήτη Ηλία του Θεσβίτη που βρίσκεται πριν από την είσοδο στο χωριό, οι μεγάλες εκκλησίες της Κοίμησης της Θεοτόκου και της Αγίας Τριάδας και πολλά ακόμα εκκλησάκια στην ευρύτερη περιοχή. Ιστορικό διατηρητέο μνημείο έχει χαρακτηριστεί το παλιό σχολείο, ως δείγμα της αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα στην περιοχή των Πιερίων. Μέσα στο χωριό διατηρούνται ακόμη κάποια παλιά πέτρινα διώροφα σπίτια.
Κοντά στη Ρητίνη, σε υψόμετρο 1.000 μ., υπάρχει αρχαίο λατομείο μαρμάρου με διάσπαρτους ημιτελείς κίονες, μεγάλα ημικατεργασμένα κομμάτια μαρμάρου που οι κάτοικοι τα λένε σεντούκια γι’ αυτό και η περιοχή ονομάζεται «Σεντούκα». Ο τρόπος κοπής, η μέθοδος μεταφοράς και η τελική χρήση των μαρμάρων αυτών παραμένουν άγνωστα.
Στη Ρητίνη πραγματοποιούνται πολλές εκδηλώσεις όλη τη διάρκεια του χρόνου. Την ημέρα του Αγίου Πνεύματος γίνεται τοπικό πανηγύρι, ενώ τη δεύτερη ημέρα του Πάσχα στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου γίνεται λαϊκό γλέντι και την επομένη ημέρα λαμβάνει χώρα το έθιμο του καψίματος της ρόκας. Στο έθιμο αυτό γυναίκες χορεύουν σε δύο σειρές ενωμένες με τα χέρια χιαστί, τραγουδώντας τραγούδια της γιορτής. Το έθιμο ανάγεται στην εποχή της Τουρκοκρατίας και σε τέχνασμα των γυναικών για να πετύχουν τη σωτηρία των αιχμαλώτων συγχωριανών τους.