Το Δυρράχιο (ή Δυρράχι) είναι ένα πανέμορφο ιστορικό χωριό, χτισμένο σε υψόμετρο 800 μέτρων. Είναι πνιγμένο στο πράσινο, τριγυρισμένο από έλατα, καρυδιές και μηλιές, με πολλά τρεχούμενα νερά και πηγές. Βρίσκεται στο Αρκαδικό τμήμα του Ταϋγέτου στα όρια των Νομών Αρκαδίας, Λακωνίας και Μεσσηνίας και υπάγεται διοικητικά στον Δήμο Μεγαλόπολης. Το χωριό, που έχει χαρακτηριστεί ως παραδοσιακός οικισμός, αριθμεί 114 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011.
Η δημιουργία του Δυρραχίου ανάγεται στα χρόνια της Καθόδου των Δωριέων στον Ελλαδικό χώρο και υπάρχει αναφορά σε αυτό και από τον Παυσανία. Η προέλευση του ονόματος ανάγεται είτε μυθολογικά στον Δυρράχιο, γιο του Θεού Ποσειδώνα, είτε γεωγραφικά, στις δύσκολες ράχες του όρους Ταΰγετος.
Η πλούσια ιστορία του χωριού πιστοποιείται από ιστορικά τεκμήρια που χρονολογούνται ήδη από τον 5ο αιώνα μ.Χ. όπως είναι το άρθρο με τίτλο «Δυρράχιο» στο Λεξικό του Βυζαντίου. Άλλα τεκμήρια που αποδεικνύουν τη σημασία του Δυρραχίου στο πέρασμα των αιώνων είναι το Χρυσόβουλλο του Ανδρονίκου του Παλαιολόγου, του γέροντα, προς τον Μητροπολίτη Μονεμβασίας, με τον τίτλο «Δυρράχιο, πόλις αρχαία, ούτω καλουμένη», κατά τον 14ο αιώνα και κατά τον 15ο αιώνα από τον Γεώργιο Φρατζή ή Σφρατζή, η κτητορική επιγραφή της κοντινής Μονής Ρεκίτσας το 1714 και το γράμμα της Μητρόπολης Μονεμβασίας που αναφέρεται στον επίσκοπο Δυρραχίου τα έτη 1718 και 1742.
Πολύ σημαντική ήταν η συμβολή του Δυρραχίου στον απελευθερωτικό αγώνα κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Το 1776 το Δυρράχιο έγινε έδρα του περίφημου κλέφτη Ζαχαριά Μπαρμιτσιώτη που πολέμησε και νίκησε στη μάχη της Ρεκίτσας, ενώ το 1818 έγινε έδρα μυήσεως της Φιλικής Εταιρείας και συστηματικότερης πολεμικής προπαρασκευής. Από το χωριό καταγόταν ο Παναγιώτης Κεφάλας, αγωνιστής του 1821 (1790-1825) που έλαβε μέρος στις μάχες του Βαλτετσίου, των Δερβενακίων και στην πολιορκία της Τρίπολης, ενώ πολλοί ακόμα Δυρραχίτες έλαβαν μέρος σε διάφορες μάχες.
Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, άκμασε στο Δυρράχιο το επάγγελμα του μυλωνά χάρη στους πολλούς νερόμυλους της περιοχής. Το χωριό γνώρισε μεγάλη οικονομική ακμή από το 1850 μέχρι το 1920.
Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής το Δυρράχιο υπήρξε κέντρο εθνικής Αντίστασης. Εκεί, μάλιστα, υπογράφηκε το 1943 η συμφωνία μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων όλων των τάσεων και εκπροσώπων του Στρατηγείου της Μέσης Ανατολής.
Το Δυρράχιο αποτελείται από τέσσερις συνοικίες, οι οποίες χωρίζονται μεταξύ τους από ρέματα και ενώνονται με γεφύρια και δρόμους. Η κεντρική πλατεία του βρίσκεται στη συνοικία Λίθαρος που οφείλει το όνομά της στο μεγάλο λιθάρι που άλλοτε βρισκόταν εκεί. Από το λιθάρι αυτό χτίστηκε και το σχολείο του Δυρραχίου που χρονολογείται από το 1925 και αποτελεί ένα κτίριο κόσμημα για το χωριό.
Λίγα χιλιόμετρα βόρεια του Δυρραχίου βρίσκεται σε υψόμετρο 1100 μέτρων η ιστορική Μονή Ρεκίτσας. Η μονή, εγκαταλελειμμένη σήμερα, χτίστηκε πριν από το 1600 και υπήρξε λημέρι των κλεφτών στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Εκεί μόνασε για μερικά χρόνια και ο Παπαφλέσσας. Κάθε χρόνο στις 16 Αυγούστου γίνεται γιορτή που συγκεντρώνει πλήθος κόσμου.
Το καλοκαίρι που το χωριό γεμίζει με κόσμο διοργανώνονται την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου πολυήμερες πολιτιστικές εκδηλώσεις, με τίτλο «Δυρράχι – Πολιτιστικός Αύγουστος» που περιλαμβάνουν παιδικούς διαγωνισμούς, αναβίωση του τοπικού εθίμου του κεράσματος από τους εορτάζοντες, παραστάσεις, αγώνες δρόμου, καθώς και γλέντι με χορό και παραδοσιακά όργανα.