Το Περδικονέρι είναι χτισμένο σε βουνοπλαγιά, σε υψόμετρο 840 μ., ανάμεσα στη λίμνη του Λάδωνα και στα Τρόπαια, με θέα προς το Κάστρο της Άκοβας. Διοικητικά ανήκει στον Δήμο Γορτυνίας και ο πληθυσμός του ανέρχεται στους 237 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011.
Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Κατσουλιά και για την προέλευσή της έχουν διατυπωθεί αρκετές εκδοχές. Η πρώτη εκδοχή συνδέει το όνομα αυτό με τη λέξη κατσούλα που μπορεί να προέρχεται είτε από την αλβανική kaçule / kësulë εκ της λατινικής casula που σημαίνει μανδύας με κουκούλα, είτε από τη μεσαιωνική ελληνική λέξη «κατσίν / κατίν» που σημαίνει γάτα. Κατά τη δεύτερη εκδοχή προέλευσης, η Κατσουλιά συνδέεται με το καστέλλο (λατινικά castellum) που σημαίνει κάστρο. Καθότι στη Γορτυνία συνηθίζεται ο σχηματισμός τον ονομάτων σε -ιά και το φαινόμενο του τσιτακισμού είναι πιθανό η Κατσουλιά να προέρχεται από την Καστελλιά. Η νεότερη ονομασία Περδικονέρι προήλθε από το τοπωνύμιο Περδικόνερο, καθώς στον τόπο αυτό βρίσκεται πηγή όπου άλλοτε έβοσκαν πέρδικες.
Η Κατσουλιά αναφέρεται μαζί με άλλα γορτυνιακά χωριά σε κώδικα της Μονής Αιμυαλών της Δημητσάνας για αποστολή προσκυνητών στη μονή και αφιερώματα σε αυτήν. Στο έργο, επίσης, του Pier’ Antonio Pacifico όπου αναφέρονται πόλεις και χωριά της Πελοποννήσου την περίοδο της Ενετοκρατίας, καταγράφεται μεταξύ άλλων και η Cazzulia (Κατζουλιά). Τα πρώτα επίσημα στοιχεία όμως, για το χωριό, εμφανίζονται σε 2 έγγραφα. Το ένα είναι Βενετικό του 1668 (Κώδικες της Επαρχίας της Καρυταίνης – Territorio di Carytena), όπου σε απογραφή των χωριών της Γορτυνίας αναφέρεται και η Cazzulia (Κατζουλιά) με πληθυσμό 5 οικογενειών. Στο άλλο έγγραφο που είναι Ελληνικό του 1699 αναφέρονται τα ίδια στοιχεία. Στην διάρκεια του 18ου αιώνα η Κατζουλιά αποτελούσε μέρος του βιλαέτιου της Καρυταίνης.
Κύριες ασχολίες των κατοίκων του Περδικονερίου είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία. Έχουν, ωστόσο, παράδοση στη μαστορική τέχνη που χρονολογείται από τις αρχές του 19ου αιώνα. Οι Κατσουλιώτες μαστόροι ήταν οργανωμένοι σε μπουλούκια και δούλευαν στις γύρω περιοχές. Φρόντιζαν όμως να επιστρέφουν στο χωριό τους για τις μεγάλες γιορτές, το Πάσχα και τον Δεκαπενταύγουστο, αλλά και για τη γιορτή του πολιούχου του χωριού τους, του Αγίου Δημητρίου. Είχαν επίσης συνθηματική γλώσσα, που μαζί με το επάγγελμα του χτίστη, έμαθαν από τους Λαγκαδινούς μαστόρους.
Από τα σημαντικότερα αξιοθέατα στο Περδικονέρι είναι ο πολιούχος Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου σε ρυθμό Βασιλικής με τον όμορφο και κατάφυτο προαύλιο χώρο και την αίθουσα εκδηλώσεων, η κεντρική πέτρινη πλατεία με το ηρώον του Αγνώστου Στρατιώτη, το συντριβάνι, την πετρόχτιστη βρύση και τον αιωνόβιο πλάτανο και το κτίριο του παλιού σχολείου. Άξια θαυμασμού είναι τα εξωκλήσια του Αγίου Νικολάου, του Προφήτη Ηλία και της Αγίας Μαρίνας, με την υπέροχη θέα προς την τεχνητή λίμνη του Λάδωνα. Σε μικρή απόσταση βρίσκεται το Ενετικό κάστρο της Άκοβας.
Φωτό: Άποψη της εκκλησίας του χωριού http://perdikoneri.blogspot.com/2011/07/blog-post_13.html (Κυριακόπουλος Δημήτριος)